Sinds mijn doktersassistentenopleiding heb ik al iets met naalden. Toen er in 2004 een vacature voor de bloedafname bij (toen nog) Diagnostisch Centrum in Eindhoven in de krant stond hoefde ik niet lang na denken. Een week later liep ik al mee met een trainster. Ik was helemaal blij en trots om een prikster te zijn.
In 2004 ben ik ‘gewoon’ Corine van Rietschoten, moeder van
twee kinderen, getrouwd met Peter en baasje van 3 honden, 3 katten, 4 cavia’s
en een stuk of 10 vogeltjes. Geen wonder dat ik buitenshuis wil gaan werken. Nu wordt het huis alleen bewoond door Peter en mij, een
hond en een kat. En ben ik nog steeds Corine, maar ook zuster Cornelia,
Prikster, Bloedzuiger, Vampirette of Prikzuster.
Nooit een saai moment
Mijn werk is nooit saai en elke dag is totaal anders. Ik
werk op verschillende prikposten waar de cliënten naar ons toe komen of ik rijd
routes om cliënten thuis te prikken. Vanaf het moment dat ik de geboortedatum
vraag van de cliënt tot het plakken van de pleister zit ik met de patiënt in
een soort van bubbel. Al mijn aandacht is op dat moment voor de cliënt. Ik kijk
in welke ader ik kan prikken, maar ook naar de gezichtsuitdrukking en de
lichaamshouding van de cliënt. Zo kan ik een inschatting maken of iemand bang
is, afleiding wil of dat ik hem/haar met rust moet laten. Dit leer je door de
jaren heen. Ik maak ook veel onverwachte (meestal leuke) gebeurtenissen mee.
Hierdoor blijft mijn werk spannend en uitdagend.
"Ik ben onwijs blij dat ik zoveel lieve collega’s heb waarbij ik mijn verhaal kan doen."
Een glimlach, van oor tot oor
Zo kwam ik een keer bij een cliënt thuis. De wat norse echtgenote maakte met haar stofdoek in haar hand de deur open en vroeg of ik boven wilde gaan prikken. Meneer kon namelijk zijn bed niet uit. Met de instructie ‘linksaf en dan de eerste deur rechts’ wurmde ik mezelf met mijn koffertje naar boven. Ik kwam terecht in een donkere kamer en vroeg of de gordijnen open mochten. "Pssst, ik zit hier", hoorde ik via een fluisterende stem. En ik zag een verlegen kijkende man in zijn pyjama achter de computer zitten. Heel zacht hoorde ik zijn stem: "Ik kan wel uit bed, maar heb geen zin om naar beneden te gaan, want dan denkt ze dat ik weer alles kan en daar heb ik even geen zin in." Met een grote grijns op mijn gezicht deed ik mijn werk. Ik fluisterde ‘succes’ en liep de trap weer af. Met een serieus gezicht wenste ik mevrouw sterkte. Zodra ik buiten was lachte ik van oor tot oor en wist ik dat mijn dag niet meer stuk kon.
Niet iedere dag verloopt leuk en gezellig. Helaas zijn er ook wel eens verdrietige momenten. En dan ben ik onwijs blij dat ik zoveel lieve collega’s heb waarbij ik mijn verhaal kan doen.
Komt een patiënt op de prikpost
Ik kan een boek volschrijven met anekdotes over mijn werk. Ik deel er graag twee, die mijn collega’s zeker zullen herkennen:
- Medewerker bloedafname: "In welke arm wilt u geprikt worden?"
Cliënt: "Pak de jouwe maar, hihi."
- Medewerker bloedafname: "Bent u nog nuchter?"
Cliënt: "Ja, wat denk jij dan, vóór het ontbijt ga ik echt niet aan de drank!"
Het allermooiste aan mijn werk is toch wel als je na de prik een blij kijkende cliënt ziet, die met een welgemeend ‘dankjewel zuster’ weer naar huis gaat. Kortom: het leven is goed, maar bloedprikken bij Diagnostiek voor U maakt voor mij het leven leuker.
